#1201 Diefstal in opdracht van Bureau Jeugdzorg

Onlangs zaten diverse instanties samen aan tafel om te bespreken hoe ze de situatie rond de heer Van Baardwijk het beste aan konden pakken. Alle partijen waren het er over eens dat de aanpak welke tot nog toe toegepast werd (hard en escalerend) niet werkte. Dus wat heeft Bureau Jeugdzorg Eindhoven vandaag gedaan? Inderdaad, BJZ is weer aan het escaleren geslagen.

Hedenochtend om 09:00 uur stonden bij de heer Van Baardwijk een politieagent (Hulp-officier van Justitie Willem Wijnstok) en een deurwaarder (ene W.L. van Erp) aan de deur. Van Erp was afkomstig van Van Lith Gerechtsdeurwaarders en Incasso uit Eind-hoven en hoewel hij het niet expliciet gezegd heeft kwam hij op bevel van Bureau Jeugdzorg Eindhoven beslag leggen op de inboedel. Dat had dus kennelijk (hoewel ook niet expliciet gezegd) te maken met de vermeende vordering van Bureau Jeugdzorg van € 30.000 aan dwangsommen—dwangsommen welke in het geheel niet verschul-digd zijn daar de heer Van Baardwijk zich netjes aan de uitspraak van het kort geding heeft gehouden.

Verdacht beperkt beslag

Maar het werd nog veel gekker. Normaliter wordt eerst beslag gelegd op zaken waar-bij direct contact met het slachtoffer niet nodig is: het inkomen en bankrekening(en), meestal gevolgd door de auto. Deze keer echter kwam de deurwaarder de inboedel opnemen (de officiële term voor: ‘kijken wat er aan spullen te halen valt’) en de PC’s van de heer Van Baardwijk in beslag nemen. Alleen de beide PC’s, verder niets. Geen meubels, geen TV, geen auto, helemaal niets behalve twee PC’s. En dan ook alleen de computers zelf, alle randapparatuur (printer, beeldschermen enzovoorts) werd niet meegenomen.

Dit was dus duidelijk geen beslaglegging om uit de verkoop van de goederen de vor-dering te voldoen, maar gewoon een ordinaire en uiterst doorzichtige poging om het de heer Van Baardwijk onmogelijk te maken de gruwelijke waarheid over Bureau Jeugdzorg op Internet openbaar te maken. Het is zowel triest als schandalig dat een deurwaarder zich daarvoor leent. Wat zou de Koninklijke Beroepsorganisatie van Gerechtsdeurwaarders daar eigenlijk van vinden?

Een van de beide PC’s is niet eens het eigendom van de heer Van Baardwijk maar in bruikleen van het Housing First project waar hij als cliënt en vrijwilliger bij betrokken is, maar daar liet de deurwaarder zich niets aan gelegen liggen. Ook de verwisselbare harde schijf met data van de heer Van Baardwijk’s eigen (bedrijfs)PC moest mee; de schijf werd ‘m door de politie zelfs uit z’n handen gerukt.

Wat later verscheen de volgende dader, een medewerker van Kusters Facilities BV uit Eindhoven, om de gestolen PC’s daadwerkelijk af te voeren. Zou men zich bij de firma Kusters realiseren dat men zich schuldig maakt aan een misdrijf?

Vonnis? Welk vonnis dan?

Volgens Van Erp zou in het vonnis staan dat hij PC’s in beslag moest nemen. Daar wist de heer Van Baardwijk niets van (die heeft zo’n vonnis nooit ontvangen), z’n advocaat bleek ook niet op de hoogte te zijn van een dergelijk vonnis, en Van Erp zelf bleek ook niet in staat een dergelijk vonnis te tonen.

Oftewel, door het meenemen van goederen zonder enige rechtsgrond is er geen sprake van rechtmatige beslaglegging maar van een ordinaire diefstal—uitgevoerd door Van Lith Gerechtsdeurwaarders en Incasso op bevel van Bureau Jeugdzorg Eindhoven.

Ook bij Van Lith Gerechtsdeurwaarders en Incasso doet men dus niet aan waarheids-vinding maar neemt men klakkeloos alles wat de opdrachtgever vertelt voor waarheid aan. Waar kennen we dat toch van, dat “wij doen niet aan waarheidsvinding”?

Alles kwijt

Daarmee is de heer Van Baardwijk nu dus alles kwijt: z’n GTD-informatiesysteem  wat voor hem als autist van levensbelang is vanwege de structuur die het biedt, z’n e-mail, vele honderden euro’s aan software, foto’s, muziek, dossiers, archief, boekhouding en-zovoorts—plus z’n bedrijfsgegevens. Effectief betekent dat dus dat hij z’n privéleven niet meer op orde kan houden en z’n bedrijf niet meer kan uitoefenen tot hij z’n eigen-dommen terugkrijgt, en het is nog maar de vraag of dat ooit zal gebeuren.

Zo ver gaat Bureau Jeugdzorg dus om ouders kapot te maken die het wagen hun alles-zins terechte kritiek op BJZ op Internet te publiceren—leugens, smaad, laster, valse rapportages, bedreiging, intimidatie, psychische mishandeling, fysieke mishandeling, wederrechtelijke vrijheidsberoving, als dat niet helpt pakken ze je ook nog je kinderen, je spullen en je geld af, en ter afronding maken ze dan ook nog je bedrijf kapot.

Wat Bureau Jeugdzorg Eindhoven met dergelijke terreurpraktijken denkt te bereiken is een mysterie. Men zou kunnen aanvoeren dat daarmee de heer Van Baardwijk defi-nitief tot zwijgen gebracht wordt, maar zelfs bij BJZ zou inmiddels toch moeten zijn doorgedrongen dat zulke praktijken bij hem juist averechts werken en tot nog veel meer strijd zal leiden. Helaas echter, dat inzicht lijkt volledig te ontbreken.

Niet alleen

Gelukkig staat de heer Van Baardwijk er niet alleen voor. Z’n advocaat is ook van mening dat z’n cliënt zich aan het vonnis gehouden heeft en is vandaag nog een zogeheten ‘executie kort geding’ gestart om de verdere executie tegen te houden en er voor te zorgen dat z’n cliënt z’n spullen terugkrijgt.

Daarnaast toonde ook het directe hulpverleningsnetwerk rondom de heer Van Baardwijk zijn toewijding: binnen een half uur nadat politie en deurwaarder vertrokken waren zaten er maar liefst vier hulpverleners bij hem aan tafel om hem te ondersteunen. Maar helaas hebben ook die niet de mogelijkheid om het oppermachtige Bureau Jeugdzorg terug te fluiten.

En dus is nu weer afwachten wat er verder gaat gebeuren. Maar de ware aard van Bureau Jeugdzorg is vandaag weer eens op gruwelijke wijze zichtbaar geworden.

Overpeinzing

Je mag je verhaal niet online publiceren op straffe van een dwangsom. Dus je publiceert niet maar vervolgens moet je toch die dwangsom betalen. Dan kun je dus eigenlijk net zo goed alles publiceren…

Maar wie zou dan uiteindelijk de grote verliezer zijn? Zo’n GTD-systeem is opnieuw op te bouwen, administratie is vaak grotendeels nog wel te reconstrueren (en na een paar jaar is dat deel toch niet meer relevant), verlies van foto’s is erg maar niet het einde van de wereld. Maar terecht of niet, door dossiers te publiceren en iedereen met naam en toenaam te noemen kunnen banen, carrières, reputaties en relaties voorgoed sneuvelen. De ene zit dus een aantal maanden met de consequenties, de andere levenslang.

Je kunt dan natuurlijk degene die het allemaal gepubliceerd heeft wel voor de rechter slepen om die dossiers off-line te halen, maar Google heeft een goed geheugen, medestanders zijn niet te beroerd om het verhaal ook te publiceren, en hoe veel je ook procedeert, als je reputatie eenmaal in de vernieling ligt blijft-ie daar ook liggen, en daar helpt geen enkele dwangsom of schadevergoeding tegen.

Afgaande op hoe de strijd zich ontwikkeld heeft lijkt bovenstaand scenario bepaald niet onrealistisch. Onwenselijk misschien, maar niet onrealistisch. En dus is de vraag: is men bij Bureau Jeugdzorg bereid het zover te laten komen? Wil men bij Bureau Jeugdzorg deze strijd echt blijven escaleren en het risico van de ondergang van een aantal carrières en reputaties op de koop toe nemen? Of zou deëscaleren uiteindelijk toch beter uitpakken dan escaleren?