Wantoestanden binnen de Nederlandse overheid

Inmiddels ben ik door een rapport van de Raad voor de Kinderbescherming weer iets wijzer geworden over het Geheim Overleg over mij in het Veiligheidshuis Eindhoven. In het rapport staat te lezen:

Op 2 augustus 2012 heeft de ketenregisseur relationeel geweld van het Veiligheidshuis regio Eindhoven de raadsonderzoeker uitgenodigd voor een casusoverleg. Het doel van het overleg is om gezamenlijk afspraken te maken (justitie/zorg) om te bekijken wat ketenpartners kunnen doen vanuit de eigen expertise Dit gezien de complexe en zorgelijke situatie omtrent dit gezin. Cliënt, dhr. Van Baardwijk, valt binnen de criteria van de code rood aanpak.

Terrorisme

Van die “code rood” had ik nog nooit gehoord maar gelukkig is er Google. Het blijkt betrekking te hebben op de aanpak van huiselijk geweld, waarbij recidiverende daders harder aangepakt worden. In november 2011 omschreef minister Opstelten van Justitie het in een brief aan de Tweede Kamer zelfs als “intimate terrorism”. Aangezien huiselijk geweld dus kennelijk beschouwd wordt als een vorm van terrorisme zullen daders dus waarschijnlijk niet meer door de plaatselijke politie opgepakt worden maar door een antiterreureenheid. Vooropgesteld dat de dader een man is, natuurlijk — vrouwelijke daders worden niet opgepakt aangezien instanties er nog steeds heilig van overtuigd zijn dat vrouwen alleen maar slachtoffers kunnen zijn.

Verkeerde uitgangspunt

Die “code rood” demonstreert echter genadeloos waarom dat Geheim Overleg tot niets nuttigs kan leiden — men gaat namelijk collectief uit van het verkeerde uitgangspunt! In het kader van die “code rood” word ik beschouwd als recidiverende dader van huiselijk geweld (euh, terrorisme) terwijl ik niet de dader maar het slachtoffer ben!

Hoe wil je iemand helpen als je hem de verkeerde rol toedicht? Het hele uitgangspunt is verkeerd, dus alles wat daar op gebaseerd wordt kan per definitie ook niet goed zijn. Je kunt een slachtoffer immers niet helpen als je hem hardnekkig als dader blijft beschouwen omdat je te arrogant bent om je fouten toe te geven en te herstellen.

Verspilling van belastinggeld

En zo, geachte lezer, worden uw belastingcenten dus met bakken tegelijk verspild: aan hulpinstanties welke uitgaan van dossiers die van de fouten en leugens aan elkaar hangen, veelal langs elkaar af werken en, als ze al eens gaan samenwerken, een compleet verkeerde situatie als uitgangspunt nemen en elk vasthouden aan hun eigen dossier in plaats van één integraal dossier te vormen — gevolgd door één integraal plan van aanpak.

En dat de enige die het hele verhaal van alle kanten kent (de cliënt zelf) dan niet uitgenodigd wordt is natuurlijk helemaal een kapitale blunder. Er zitten dan instanties aan tafel die ieder hun eigen dossier hebben dat vol fouten staat, een kind kan nog bedenken dat als je die dossiers gaat combineren zonder de inhoud op juistheid te verifiëren en zonodig aan te passen, je uiteindelijk eindigt met een dossier waarvan de inhoud al helemaal geen enkele overeenkomst met de werkelijkheid meer vertoont.

Er is geen reden om aan te nemen dat deze blunderende instanties ooit tot het inzicht zullen komen dat ze verkeerd bezig zijn, en dus zullen er in de komende decennia waarschijnlijk nog honderdduizenden Euro’s worden verspild aan de “harde aanpak” van een dader die geen dader maar slachtoffer is, waarbij de betrokken instanties zich al die jaren ongetwijfeld zullen afvragen waarom hun aanpak alsmaar niet werkt.

Steunpunt Huiselijk Geweld

En waarom kloppen al die dossiers niet? Omdat in 2008 een arrogante case manager bij het Steunpunt Huiselijk Geweld aan de Beemdstraat 8 in Eindhoven besloot dat een man per definitie geen slachtoffer van huiselijk geweld kon zijn, de vermelding in het dossier dus wel fout moest zijn, de ‘fout’ eigenmachtig ‘corrigeerde’, vervolgens weigerde dit terug te draaien en zich daarbij verschool achter het excuus “Wij doen niet aan waarheidsvinding”.

Toen de case manager later beschuldigd werd van het hebben van een seksuele relatie met een cliënte wilde men bij het SHG overigens opeens wèl aan waarheidsvinding doen…

Zo groot is de macht van hulpverleners: door één fout te maken en te weigeren die te corrigeren heeft de betreffende case manager drie mensenlevens verwoest en de maatschappij opgezadeld met kostenposten van vele honderdduizenden Euro’s. En als niemand ingrijpt en die kapitale blunder alsnog corrigeert zal dit alles nog decennia lang doorwerken en de samenleving uiteindelijk miljoenen Euro’s kosten.

2 reacties op #1203 Code Rood

Laat een antwoord achter aan Joost Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Volg ons
Gratis abonnement via RSS Gratis abonnement via e-mail Volg Zwartboek Overheid op Facebook Volg Zwartboek Overheid op Twitter
Donaties
Het strijden tegen instanties is een kostbare zaak. Uw donatie maakt het mogelijk deze strijd voort te zetten!
Ziet u hierboven geen knop "Doneren"? Klik dan hier.